خداحافظی با مهتاب؛ سکوت سحرگاهان در آستانه وداع 

سکوت سحر آخرین روز، سنگین تر از همیشه است.

گویا آسمان هم می داند که امروز، روز شکستن دلی است.

باد که از میان شاخه های درختان عبور می کند، زمزمه می کند: - ایسنا/مازندران سکوت سحر آخرین روز، سنگین تر از همیشه است.

گویا آسمان هم می داند که امروز، روز شکستن دلی است.

باد که از میان شاخه های درختان عبور می کند، زمزمه می کند: نرو.

اما رمضان، این مهمان آسمانی، با همان تبسم ملکوتی اش، آرام آرام بار سفر می بندد و دل های ما را پر از حسرت روزهایی می کند که شاید قدرشان را به تمامی ندانستیم.

چقدر زود گذشت.

مثل رویایی که آدم بیدار شود و ببیند تمام شده است.

همین دیروز بود که با دلهرهٔ شیرین استقبال، منتظر آمدنش بودیم.

شب های روشن مناجات، سحرهای نمناک از اشک های ناشنیده، روزه هایی که گرسنگی شان بوی عشق می داد، و افطارهایی که انگار مهمانی خدا بود.

حالا.

حالا وقت خداحافظی است.

آخرین باری که یا کریم می گوییم، آخرین باری که دست هایمان را به آسمان می بریم و زمزمه می کنیم: ربنا تقبل منا.

برکات رفته، یادگارهای مانده رمضان فقط سی روز نبود؛ یک عمر درس بود.

درس صبر، درس بخشش، درس فراموش کردن خود در آینهٔ محبت دیگران؛ ماهی که فقرا را سیر کرد، ثروتمندان را گرسنه کشید تا طعم نداری را بچشند، و دل های سخت را نرم کرد.